"Kształt wody" - Recenzja

Gdy dowiedziałem się o kolekcji Mistrzowie Polskiej Fantastyki, uznałem ją za doskonałą okazję, by nadrobić swoje braki w polskiej literaturze fantasy. Od razu zamówiłem prenumeratę i z niecierpliwością czekałem na pierwszy tom. Okazało się, że w paczce przyszły od razu dwa, a ja zadowolony wziąłem się do czytania. Wstąpiłem tym samym do Midgaardu, czyli obcej planety przypominającej naszą Ziemię w dawnych czasach. Dziś jestem już po ostatnim, czwartym tomie sagi autorstwa Jarosława Grzędowicza, lecz chciałbym się jeszcze na chwilę zatrzymać w tym wspaniałym świecie, żeby nieco Wam o nim opowiedzieć. Ta recenzja rozpoczyna serię artykułów, poświęconych polskiej literaturze fantastycznej.

Powieść zrobiła na mnie dobre pierwsze wrażenie. Jej początek wrzuca nas w wydarzenia będące skutkiem poprzedniej wyprawy naukowców na odległą planetę. Wszystko dzieje się bardzo szybko. Start w kosmos, wybuchowe lądowanie i walka z nienaturalnie zwinnym przeciwnikiem. Dostajemy przy tym mnóstwo informacji, które właściwie na razie nic nam nie mówią, a wszystko okaże się dopiero w swoim czasie. Podoba mi się tak wymagające podejście do czytelnika.
W tym chaosie poznajemy Vuko Drakkainena lub Ulfa Nitj’sefni w mowie Wybrzeża Żagli , czyli głównego bohatera. Ten człowiek naprawdę da się lubić. Jego proste, techniczne podejście do życia i powierzonej mu misji sprawiło, że natychmiast zostałem jego fanem. Jeżeli zaś chodzi o sam cel wyprawy, to jest nim odnalezienie i ewakuacja członków ekipy badawczej z tej odległej planety. Sprawa niby wydaje się nietrudna, zwłaszcza, że nasz zwiadowca przed misją uzyskał doskonałe przeszkolenie szpiegowskie i bojowe oraz nabył umiejętności przetrwania w skrajnie trudnych warunkach. Otóż niestety wszystko się trochę skomplikowało, a to za sprawką magii.

Fabuła jest przejrzysta i dąży do klasycznej walki dobra ze złem. Widzimy ją jednak z innej niż zwykle perspektywy. Prowadzi nas przez nią w większości pierwszoosobowa narracja z punktu widzenia wspomnianego powyżej Vuko, czyli człowieka pochodzącego z nowoczesnego społeczeństwa, pełnego reguł, zakazów i wszechobecnej technologii. Jest on utalentowany w wielu dziedzinach i posiada wiedzę wykraczającą poza rozumienie większości z nas, a co dopiero zacofanych mieszkańców Midgaardu. Nic więc dziwnego, że klasyczne wątki fantasy wydają się być czymś odległym, dziwnym, a nawet śmiesznym skoro opowiada nam o nich mieszkaniec Ziemi, znający jedynie naukowe wyjaśnienie otaczającego go świata. Uważam, że jest to duży plus tej powieści. Takie rozwiązanie nadaje jej realizmu. Koniec z bohaterami, którzy wkraczając w fantastyczną krainę, z biegu stają się  pompatycznymi wyznawcami jej nadnaturalnych właściwości. Oprócz Vuko, swoją historię opowiada nam równolegle Terkej Tendżaruk, który pochodzi z cesarskiej rodziny w Midgaardzie. Mamy więc dla kontrastu spojrzenie na świat od strony jej mieszkańca. Daje to nam lepsze rozeznanie w sytuacji, a sama historia młodego księcia czasem bywa nawet ciekawsza od głównego wątku. Istnieje jeszcze trzecioosobowa narracja, która prawie dosłownie „włącza się”, gdy Ulf aktywuje cyfrala. Jest to sztucznie wyhodowany pasożyt, który wszczepiony w jego ciało, podnosi jego umiejętności tworząc z niego nadczłowieka. Ten zabieg narracyjny również jest pewnym urozmaiceniem, chociaż z początku trudno było mi się przyzwyczaić do tej nagłej zmiany.

Dynamika akcji drastycznie spada w drugim tomie, który poświęcony jest głównie Tendżarukowi i jego podróży. Główny wątek, który prowadzi Vuko, prawie nie porusza się do przodu, co niestety przyjąłem z lekkim zniecierpliwieniem. Mimo wszystko wyjaśniają się pewne ważne kwestie, które dają podłoże przyszłym wydarzeniom. Od tej pory akcja zaczyna się powoli rozpędzać, by dać nam ostateczny, popisowy finał.

Bohaterowie główni jak i poboczni są dobrze przemyślani. Poza Ulfem i młodym księciem poznajemy kilku miejscowych oraz wspomnianych już wcześniej naukowców. Każdy z nich kieruje się własnym rozumem i uczuciami, a nie jakąś niezrozumiałą potrzebą bycia herosem.

Plusami tej sagi są dla mnie więc jej bohaterowie, świat Midgaardu przedstawiony w oryginalny sposób oraz ciekawe elementy akcji, a zwłaszcza walki, która momentami zapiera dech w piersi i z pewnością dobrze wyglądałaby na dużym ekranie. Do minusów zaliczyłbym wspomniane wcześniej zwolnienie tempa w drugim tomie, oraz wiele podobieństw głównego bohatera do innych znanych w fantastyce postaci, chociaż tego trudno jest w dzisiejszych czasach uniknąć.

Polecam wszystkim, którzy lubią klasyczną fantastykę, jako niecodzienną, lecz wcale nie tak odległą odskocznię od pewnych zarysowanych już standardów. Pozycja również dla tych, którzy lubią oddać się chwili refleksji nad światem w akompaniamencie efektownych scen walki.

Po dziewięciu latach od pojawienia się ostatniego tomu przygód Harrego Pottera, nadeszła premiera nowego dzieła ze świata czarodziejów – „Harry Potter i Przeklęte Dziecko”. Dla mnie, jak i dla wielu, szokującym był fakt, że nie zostało ono spisane w formie powieści, lecz jako sztuka teatralna. Jej premiera odbyła się 30 lipca 2016 roku w londyńskim Palace Theatre, a wkrótce potem została wydana wersja książkowa (w Polsce 22 października 2016 r.).

Dramat składa się z dwóch części, co w mym odczuciu jest zbędnym podziałem, ponieważ historia, chociaż rozłożona w czasie, stanowi jedną spójną całość i gdybym musiał przerwać ją po pierwszej części, to nie wiedziałbym dlaczego właściwie się nagle skończyła. Na szczęście obie części zostały wydane jednocześnie i w jednej książce, więc podział tyczy się tylko spektaklu, który można obejrzeć w całości lub na dwa razy.

Sztuka bazuje na poprzedniej serii. Muszę przyznać, że spodziewałem się niemal całkowitego odejścia od przeszłości, a okazało się ono jedynie częściowe. Nie nazwałbym jej jednak kontynuacją wcześniejszych przygód, raczej dodatkiem po latach.

Pojawia się para nowych postaci, które pełnią główne role. Dzięki formie w jakiej zostały spisane ich przygody, poznajemy je jedynie po słowach i czynach, co według mnie okazało się dobrym rozwiązaniem. Problemy przed jakimi stają  są ciekawe i skłaniają do przemyśleń. W takiej sytuacji cieszę się z nieobecności narratora, który siedzi w głowach bohaterów powieści i mówi nam co tam się dzieje.

Fantastyka słynie ze swoich nierealnych opisów świata. Uwielbiamy zachwycać się czymś nieznanym, czymś magicznym. W tym przypadku z wiadomych względów tych opisów brakuje, dostajemy jedynie krótkie przedstawienie lokacji, w której toczy się akcja. Nie stanowi to jednak problemu, ponieważ po siedmiu częściach powieści i ich ekranizacjach, większość z tych miejsc jest nam znajoma, resztę ukaże wyobraźnia. Takie rozwiązanie pozwala nam skupić się na akcji, która dzieje się szybciej i pochłania całą naszą uwagę. Przeczytałem więc całość jednym tchem, pomimo późnej już godziny. Dynamika zrekompensowała mi brak fascynujących opisów.

Po przeczytaniu całości mam pewien niedosyt. Po cichu liczyłem na więcej nowości. Jako sztuka teatralna „Harry Potter i Przeklęte Dziecko” z pewnością przynosi dużo emocji i rozrywki. W formie czytanej jednak tego brakuje, dlatego tę pozycję polecam przede wszystkim tym, których interesują późniejsze dzieje ulubionych bohaterów. Sam natomiast chętnie udałbym się na spektakl.

Całkiem niedawno, bo 6 lipca, dzięki wydawnictwu Albatros, na półkach księgarni pojawiła się nowa pozycja z gatunku fantasy, jaką jest „Miedziana rękawica” autorstwa Holly Black i Cassandry Clare. Obie autorki stworzyły już wiele interesujących opowieści (m.in. "Dary Anioła", czy "Kroniki Spiderwick"), a teraz jest dostępny także ich drugi, wspólny tom z serii „Magisterium”- kolejnej magicznej furtki znajdującej się w świecie rzeczywistym.

„Miedziana rękawica” jest kontynuacją przygód Calluma i jego przyjaciół, którzy są uczniami szkoły dla czarodziejów- Magisterium. W pierwszej części sagi dowiadujemy się, że główny bohater skrywa sekret, z którym nie do końca potrafi się pogodzić. Dodatkowo jest wystawiony na wiele prób, mających ukazać kim tak naprawdę jest. Czy zdoła je przejść? Czy przyjaźń i miłość przetrwają ciężki okres? I co do tego ma tytułowa, miedziana rękawica?

Paulina

Moją uwagę w powieści, przykuł niezwykle lekki język, który sprawia, że książkę chłonie się niczym tabliczkę czekolady. Chcesz zjeść kawałek, lecz nim się obejrzysz znika cała. Mimo, iż język jest prosty, powieść nie staje się przez to infantylna.

Cały cykl „Magisterium” skierowany jest do odbiorców w wieku 12-17 lat, jednak jestem pewna, że starsi czytelnicy również znajdą w nim coś dla siebie. W serii pojawia się wiele uniwersalnych wartości, takich jak miłość, lojalność, czy przyjaźń, które nie tracą na znaczeniu zarówno u młodzieży, jak i dorosłych.

„Miedziana rękawica” zaskoczyła mnie pozytywnie swoim podobieństwem do, tak dobrze mi znanej, sagi o Harrym Potterze. Mimo tego, posiada ona swój odrębny charakter. Dzięki niemu, mogłam przenieść się do świata wykreowanego przez autorki i wraz z bohaterami poczuć niesamowitą bliskość przyrody, spróbować porostów, czy spotkać na swej drodze żywiołaka. Powieść pozwoliła mi, na chwilę, stać się dzieckiem i wciągnęła w zawrotne tempo akcji.

Na pierwszy rzut oka, wydawało mi się, że książka Cassandry Clare i Holly Black, będzie dla mnie zbyt dziecinna, jednak z przyjemnością mogę przyznać, że się myliłam. Jestem ciekawa kolejnych części sagi „Magisterium” i ekranizacji, której chce się podjąć studio Constantin Films. Was również zachęcam do sięgnięcia po ten tytuł i przekonania się, że seria dla  młodzieży może podbić serce nawet dorosłego czytelnika.

Dawid

Kontynuację historii Calluma Hunta i jego przyjaciół czytałem z ogromną lekkością, pomimo trudnych warunków otoczenia. Akcja powieści prawie od samego początku toczy się dynamicznie przeskakując w kolejne lokalizacje i serwując przy tym sporo pokazów czarodziejskich umiejętności. Jest to niewątpliwie dobre rozwiązanie, żeby zaciekawić czytelnika. W książce znajduje się wiele barwnych opisów, które całkowicie pochłonęły moją uwagę i przeniosły mnie w wyobraźni do innego świata.

Niestety lektura nie wymagała ode mnie przerw na przemyślenia. Pewne powtarzalne schematy sprawiły, że rozwiązanie wielu wątków potrafiłem przewidzieć już na chwilę po ich rozpoczęciu, co jest zmorą dla każdego, bardziej oczytanego odbiorcy.

Interesujący jest konflikt wewnętrzny głównego bohatera, który zapoczątkowały wydarzenia z tomu pierwszego. Sprawia on, że całość czytałem przez jego pryzmat i starałem się zebrać argumenty wspólnie z młodym Callem.

Książkę „Miedziana Rękawica” określiłbym jako przyjemną powieść z nutką fascynacji dla młodszych czytelników oraz tych szukających lekkiej rozrywki w chwili relaksu.

Wyobraźmy sobie pewien zimowy poranek. Niska temperatura nie zachęca do wyjścia z domu, tym bardziej, że jest dzień świąteczny i wielu ludzi jeszcze leniwie przewraca się na drugi bok. Na zewnątrz pustka i nawet płatki śniegu zdają się opadać wolniej niż robią to przeważnie. Tylko w oddali widać jak przez mrozy maszeruje garstka „szaleńców”. Spieszą oni do galerii handlowej, ta jednak okazuje się być zamknięta. Zatrzymują się przed głównym wejściem i drżącymi z zimna, lub może z roztargnienia dłońmi wyciągają telefony, by sprawdzić, która jest godzina. Ostatni raz obrzucają nieruchome, szklane drzwi przelotnym, gniewnym spojrzeniem i puszczają się w bieg wokół budynku. Ich stopy ostrożnie, lecz nie bez gracji muskają śliską powierzchnię chodnika. Zwinnie omijają ustawione na nim kamienne słupki, ochronę przed samochodami. Po drodze zatrzymują się kilka razy przy bocznych wejściach do galerii. Kręcą głowami, macają szybę w poszukiwaniu jakiejkolwiek szczeliny, lecz to wszystko na próżno. W końcu docierają do ostatniego, tego najbliżej znajdującego się wewnątrz kina wejścia i z ulgą wymalowaną na twarzy oglądają powolne, lecz stanowcze otwarcie się rozsuwanych drzwi. Już nie biegiem, lecz szybkim, płynnym krokiem wchodzą do środka i kierują się w stronę schodów automatycznych. Te jednak poruszają się za wolno. Szaleńcy spokojnie po dwa schodki wspinają się na piętro. Kino jest tuż przed nimi. Podekscytowani wyciągają bilety, a bramkarz wpuszcza ich do środka, „Sala cztery!” rzucając im na odchodne. Zmarznięci podróżnicy dotarli do celu i z radością powitali ostatnią wyświetloną przed seansem reklamę. Tę samą, która normalnie dopełniłaby właśnie czarę goryczy oczekującego na film widza. Znajdują swoje miejsca w prawie pełnej już sali i rozsiadają się wygodnie. Do głowy przychodzi im teraz jedno pytanie: „Czy warto było?”. Napisaliśmy dla Was kilka słów o naszych odczuciach po premierze filmu „Assassin’s Creed”, która odbyła się 6 grudnia.

Filmy na podstawie gier, które dotychczas oglądnąłem raczej nie należały do najlepszych produkcji. Ich fabuła była mało odkrywcza i pojawiały się w nich elementy niezrozumiałe dla widza, który z danym tytułem spotkał się po raz pierwszy lub miał o nim niewielkie pojęcie. Mimo to, do „Assassin’s Creed” podszedłem z bardzo pozytywnym nastawieniem. Samej gry nie przechodziłem, więc piszę te słowa z punktu widzenia osoby, która zna zaledwie zarys jej fabuły.

Zaczęło się od nieco przydługiego przedstawienia głównego bohatera i sytuacji w jakiej się znalazł. Ja osobiście byłem z tego bardzo zadowolony. Obawiałem się, że twórcy mogą wrzucić nas w wir wydarzeń bez uprzedniego przygotowania. Dzięki temu już do końca seansu wszystko było klarowne i mogłem skupić się na rozwinięciu akcji. Ta z kolei nagle mocno przyspieszyła tempo. Były momenty w których odniosłem wrażenie, że coś zostało pominięte, tak jakby nagle zabrakło sceny, która powinna się tu jeszcze znaleźć. To sprawiło, że poczułem niedosyt w niestety negatywnym sensie. Ten film powinien mieć więcej czasu na rozwinięcie.

Fabuła, jak się dowiedziałem, nieco różni się od tej w grze. Historia oparta jest na innych czasach, w innym miejscu. Dla tych, którzy grali w „Assassin’s Creed” jest to raczej na plus. W przeciwnym wypadku mogłoby dojść do sytuacji, w której totalnie nic by ich nie zaskoczyło. Teraz mogą porównywać film z wersją, którą znają i dyskutować na ten temat. Dla takich jak ja, którzy nie mieli wcześniej styczności z tym światem, nie ma to większego znaczenia. Dla scenarzystów z kolei, byłby to ciężki orzech do zgryzienia. Upchnięcie kilkudziesięciu godzin gameplay’a w krótkim filmie, nawet przy ich zdolnościach, byłoby nie lada wyzwaniem. W każdym razie film jest bogaty w zaskakujące zwroty akcji, co nieco polepszyło moje zdanie o tego typu produkcjach.

Tym czego można było się spodziewać na pewno były niesamowite pokazy akrobatyczne, połączone z wymyślnymi sposobami zabijania ludzi. Większość z nich można skomentować jako „Och! Wow! Niesamowite!”. Tak, to jeden z tych tytułów, po których nachodzi człowieka dziwna ochota, by poskakać po ścianach. Uwielbiam to uczucie! Zdecydowanie efektowne sceny akcji są tym, co odzwierciedla fenomen gry. Tak mogę wnioskować po fascynacji ludzi, z którymi o niej rozmawiałem.

Pomimo niewielkich potknięć, wszystko zdaje się być bardzo przemyślane i jak na film na podstawie gry, daję mu wysoką notę. Polecam wszystkim fanom kina akcji i czekam na kontynuację, gdyż zakończenie aż się prosi o kolejną część.

Film mogę nazwać dobrym w momencie, gdy wychodząc z kina jestem w swoim świecie, gdy przez najbliższą godzinę nikt nie złapie ze mną kontaktu, bo jestem w ciele jednego z bohaterów. Tak czułam się po obejrzeniu „Assassin’s Creed”. Ta ekranizacja popularnej gry wciągnęła mnie tak bardzo w XV-wieczny świat, że zapragnęłam choć na chwilę poczuć się jak Asasyn.

Na sporą pochwałę zasługuje przede wszystkim grafika filmu i efekty, które zostały w nim użyte. Przedstawienie synchronizacji Calluma z przodkiem zrobiło na mnie chyba największe wrażenie. Ciekawie zostały ukazane również sylwetki Asasynów- mistycznych i niezwykle tajemniczych.

Jedynym, co nie podobało mi się w ekranizacji, był niedosyt jaki po sobie pozostawiła. Zabrakło mi w historii rozwinięcia, a może nawet ukończenia niektórych wątków. Z niecierpliwością czekam na kolejne części „Assassin’s Creed” i polecam ten film nie tylko zapalonym graczom, lecz również osobom, które tak jak ja oczekują od niego dobrego widowiska z elementami fantastyki.

Wszyscy znamy powieści historyczne Henryka Sienkiewicza. Pozycje te są klasyką w kanonie literatury polskiej i znajdują się na liście lektur obowiązkowych w procesie nauczania. Mamy więc z nimi styczność już od najmłodszych lat, co sprawia, że nasza postawa wobec twórczości Sienkiewicza jest już w pewien sposób ugruntowana. Czy jest możliwe, aby historia Polaków, spisana na kartach papieru ponad sto lat temu, miała charakter fantastyczny? Nowe wydanie „Trylogii” zwiastuje przełom w postrzeganiu tegoż kultowego cyklu.

„Rok 1647 był to dziwny rok, w którym rozmaite znaki na niebie i ziemi zwiastowały jakoweś klęski i nadzwyczajne zdarzenia.” Przytoczony cytat z „Ogniem i Mieczem” rozpoczyna naszą czytelniczą przygodę i jest wstępem do pełnych opisów natury, które towarzyszą nam przez całą podróż. Nie są one napełnione fantastycznymi zjawiskami jakie znajdziemy u Tolkiena, jednak sprawiają nieodparte wrażenie, że przyroda reaguje na nadchodzące wydarzenia. Jeżeli mamy do czynienia z realnym światem, w dużej mierze zgodnym z prawdziwą historią, to jest dość niezwykłe, by zjawiska atmosferyczne wpasowywały się w nastrój aktualnych sytuacji.  Kometa zwiastująca klęski spełnia przecież tę samą rolę, co ta z „Sagi Lodu i Ognia”. Naprawdę warto zwrócić na to uwagę. Takie zabiegi tworzą niesamowity klimat, należy jednak pamiętać, że nie mamy tu do czynienia z czymś nieracjonalnym. Można powiedzieć raczej o zbiegu okoliczności w iście fantastycznym stylu. Znacznie ciekawsze jest jednak to, co dzieje się na ziemi. W światach fantasy występują przeróżne stworzenia, których w „Trylogii” nie uświadczymy. Jest to oczywiste biorąc pod uwagę fakt, że fantastyką jaką dziś znamy, w czasach Sienkiewicza jeszcze nie istniała. Tak więc zbroi nie wykuje nam krasnolud, a na niebie nie zobaczymy przelatującego gryfa. Są one obce naszej historii. Co innego tyczy się duchów. Te istoty są mocno zakorzenione w polskim folklorze i autor skorzystał z tego, nadając grozę wydarzeniom. Oprócz zjaw, w cyklu znajdziemy również wiedźmę, czyli kobietę uprawiającą magię. Mamy więc kolejny klasyczny element fantastycznej układanki, który nie wymaga tłumaczenia. Bohaterowie są realni na tyle, na ile realne jest machanie ogromnym Zerwikapturem przy użyciu jednej ręki. Pomijając fakt niewielkiej użyteczności tak ciężkich mieczy jak ten Longinusa Podbipięty, ten przykład wyraźnie kształtuje nam cechę herosów jaką jest nadludzka siła. Pan Wołodyjowski natomiast jest tak dobrym szermierzem, że kto wie… być może mógłby stanąć w szranki z samym Geraltem z Rivii i mieć szanse na zwycięstwo. Nasza sienkiewiczowska paczka dość nieźle wpasowuje się w ramy Heroic Fantasy.

Wszystkie wymienione powyżej elementy są mocno ograniczone i w młodości nawet nie zwróciłem na nie uwagi. Być może szkoła nałożyła pewne ramy i nie zostawiła wiele miejsca na własne przemyślenia. Oczywiste jest, że nie możemy mówić o „Trylogii” Sienkiewicza jako o cyklu powieści fantastycznych. Takie stwierdzenie daleko mija się z prawdą. Nie ma jednak wątpliwości, że dzięki tej niewielkiej nadnaturalnej otoczce całość zyskała wyjątkowego klimatu i poruszyła serca Polaków. Teraz wiem, że warto wrócić do niektórych lektur i o odnaleźć w nich coś nowego, coś co przeoczyło się ostatnim razem. Jeśli chodzi o dzieła Sienkiewicza, nadarzyła się ku temu wyjątkowa okazja w postaci nowego wydania „Trylogii” w jednym tomie. Została ona wzbogacona o fantastyczne ilustrację Piotra Arendzikowskiego i posłowie napisane przez Andrzeja Olejnika, traktujące na temat innego odbioru cyklu w dzisiejszych czasach.

Już 7 października, do repertuaru polskich kin wejdzie najnowsza produkcja Tima Burtona, twórcy m.in. „Gnijącej Panny Młodej”, „Mrocznych Cieni”, czy choćby „Marsjanie atakują!”. Jego najnowszym dziełem jest  „Osobliwy dom Pani Peregrine”, którego fabuła oparta jest na debiutanckiej powieści Ransoma Riggsa o tym samym tytule.

Film jest historią chłopca, który po kilku niewyjaśnionych zdarzeniach, postanawia pójść śladami dziadka i odkryć sekret domu zamieszkanego przez niego w dzieciństwie. Po drodze musi zmierzyć się z wieloma trudnościami. Czy, pomimo nich, uda mu się poznać prawdę o domu?

Jako ogromna fanka Tima Burtona ucieszyłam się na samą wieść o nowej produkcji, którą reżyseruje. Od filmu oczekiwałam typowego, „burtonowskiego” połączenia historii z dreszczykiem z opowieścią o dużym wydźwięku moralnym. I nie zawiodłam się! Choć po pierwszych kilku minutach filmu nie powiedziałabym, że reżyserem jest Tim, to pojawiają się w nim sceny, które niezaprzeczalnie temu dowodzą. Reżyser przemyca w nim chociażby fragmenty typowych dla siebie animacji.

Na ogromny plus zasługuje obsada aktorska, która idealnie sprawdziła się, w nie tak łatwych, rolach. Szczególną uwagę zwróciłam na postać pani Peregrine odgrywaną przez Evę Green oraz Barrona, w którego wcielił się Samuel L. Jackson. Obie role wypadły bardzo dobrze.

Bardzo ciekawym zabiegiem było według mnie ukazanie w filmie postaci, które na myśl przywołują, znane z legend istoty. Dzięki temu, produkcja Burtona zyskuje drugie dno, które można różnie interpretować.

 Mile zaskoczyły mnie liczne nawiązania do Polski, a dokładnie do okresu wojny, gdyż nie często spotykam się z pozytywnymi odniesieniami dotyczącymi polskości w filmach zagranicznych.

Nawet tak dobrze i ciekawie wykonane dzieło, jak „Osobliwy dom Pani Peregrine” ma kilka słabszych punktów. Film, choć wciąga widza w swój świat z ogromną mocą, to momentami wydaje się być nieco ciężki i przytłaczający. Choć sama fabuła była dla mnie zrozumiała, to niekiedy potrzebowałam ogromnego skupienia, by dobrnąć do bardziej dynamicznych scen.

Niezbyt korzystne, według mnie, było zastosowanie kilku, nieco mroczniejszych ujęć, które z powodzeniem mogły stanowić materiał na horror, a nie jak mogłoby się wydawać fantasy z elementami dreszczowca.

Film, mimo niewielkich minusów, z czystym sumieniem, mogę polecić wszystkim fanom Tima Burtona, fantastyki, mrocznych historii czy po prostu dobrego kina. Według mnie, zasługuje na mocne 8/10 punktów.

Film „Osobliwy dom Pani Peregrine” zdecydowanie przeszedł moje oczekiwania. Niezwykłe ukazanie miejsc i pobocznych postaci sprawiło, że prawie od początku seansu przeniosłem się do świata baśni, chociaż większość z nich była zupełnie realna.

Tak jak w wielu innych produkcjach reżyserii Tima Burtona spotkałem się ze świetnym połączeniem elementów grozy i humoru, które ukazane w unikalny sposób dostarczyły mi sporo rozrywki. Nie spodziewałem się, że potrafię śmiać się przy scenach, które normalnie powinny wywołać dreszczyk emocji.

Nie byłbym sobą, gdybym nie wspomniał, że  w przedstawionym świecie doszukałem się pewnej nieścisłości. Muszę jednak przyznać, że nie wpłynęła ona na satysfakcję po obejrzeniu filmu.

Podczas seansu z łatwością można było dostrzec problemy moralne bohaterów i naukę jaka wynika z ich rozwiązania. Pewne motywy skłaniały do refleksji i spowodowały, że posiedziałem na krześle w sali kinowej jeszcze chwilę po zakończeniu filmu. To jednak nie wszystko. Niewysłowioną przyjemność sprawiło mi odkrywanie alegorii , które nasuwają mi się aż do teraz i są warte zastanowienia.

Jestem wdzięczny za produkcję tego typu. Jest to harmonijne połączenie dobrej zabawy i bagażu przemyśleń w doskonałym wykonaniu twórców i obsady aktorskiej. Jestem pewien, że w „Osobliwym domu Pani Peregrine” każdy znajdzie coś dla siebie.