W weekend 8- 10 września mieliśmy ogromną przyjemność uczestniczyć w Festiwalu Fantastyki Twierdza w Giżycku! Bardzo dziękujemy organizatorom za zaproszenie na tak ciekawe wydarzenie.

Był to jeden z najlepiej zorganizowanych konwentów na jakich mieliśmy przyjemność być. Przez całe trzy dni nie brakowało atrakcji: pokazy Stalkerów, nauka palenia fajki w wiosce Tolkienowskiej, turnieje we władaniu bronią, pokaz Cosplay, koncerty, a to tylko niektóre z nich. Co najważniejsze, atmosfera panująca przez te dni, pozwalała poczuć się jak u siebie i spędzić czas ze wspaniałymi ludźmi.

Nie będziemy się jednak rozpisywać, sami sprawdźcie na ruchomych i nieruchomych obrazach, które przygotowaliśmy :)

Galeria zdjęć: https://photos.app.goo.gl/xHrLuNorCrzlDWNg2

oraz film

Niedawno, bo 16 lutego 2018 roku do kin weszło najnowsze dzieło Guillermo del Toro, reżysera takich filmów, jak „Labirynt Fauna” czy „Hellboy”. Tym razem z pod jego pióra wyszło fantasy z elementami dramatu i kryminału- „Kształt wody”. Historia opowiada o losie wodnego, człekokształtnego stwora, który trafia w ręce naukowców i niemej kobiety dostrzegającej w nim ludzką naturę.

Oglądając zwiastun „Kształtu wody” spodziewałam się całkiem niezłego filmu, lecz teraz otwarcie mogę stwierdzić, że przerósł on moje oczekiwania. Była to jedna z lepszych produkcji, jakie ostatnio widziałam.

Na szczególną uwagę zasługuje koncepcja filmu, który choć jest fantastyczny, to nie przypomina większości dzieł tego gatunku. Może być to zasługą bardzo mocnego ukazania realizmu. To co się z nim wiąże to naturalizm, który reżyser serwuje nam od pierwszych minut. Odziera ze wstydu główną bohaterkę, dzięki czemu już od początku między Elizą a widzem buduje się mocna więź. W filmie nie ma tematów tabu. Seks, przemoc, samotność, to obrazy, którymi zostajemy otoczeni. O ile taki ekshibicjonizm jest dużą zaletą produkcji, o tyle ilość, nie zawsze uzasadnionej przemocy, nie do końca trafia w moje gusta.

Na duży plus zasługuje klimat filmu, który utrzymany jest w latach 60-tych. Nie ma w nim zbędnych efektów specjalnych, czym często chwalą się producenci wielu dzieł fantasy. Dzięki mnóstwu elementów, takich jak kolorystyka „Kształtu wody”, czy nawiązania do starych musicali, możemy, razem z bohaterami znaleźć się w tamtych czasach.

Kolejną rzeczą, która zachwyciła mnie w filmie, jest duża wrażliwość, jaką budowała postać głównej bohaterki. Coś, co na pierwszy rzut oka wydawało się odrzucające, dzięki Elizie stawało się piękne. Jej gesty, zachowania emanowały subtelnością, która pozwoliła widzowi oswoić dziwne, nierzadko odstręczające sytuacje, jakie zachodziły między bohaterką a stworem. Odegrana przez Sally Hawkins rola zasługuje na duże brawa.

Jedynym, małym minusem, była dla mnie jedna ze scen, rodem z musicalu, która, na chwilę, oderwała mnie od atmosfery budowanej przez cały film. Miała zobrazować uczucia Elizy, lecz wyszła trochę zbyt komediowo.

Tak, jak wspominałam, „Kształt wody” był dla mnie dużym, pozytywnym zaskoczeniem. Mogę śmiało dać mu mocne 9/10. Jeśli jeszcze się zastanawiacie nad pójściem do kina, zdecydowanie zachęcam do obejrzenia go, bo szkoda byłoby przegapić taką perełkę.

KONgres po raz drugi we Wrocławiu

Już 16 marca startuje we Wrocławiu druga edycja KONgresu – spotkania organizatorów imprez fanowskich. To trzydniowe wydarzenie skierowane do twórców konwentów i festiwali fantastycznych, które coraz liczniej odbywają się w całym kraju. Organizatorzy zapowiadają program wypełniony wykładami, warsztatami i dyskusjami, które mają pomóc w profesjonalizacji pracy i wymianie doświadczeń między uczestnikami. Impreza odbędzie się głównie w Dolnośląskiej Bibliotece Publicznej na wrocławskim Rynku.

Trwający trzy dni KONgres planowany jest jako przestrzeń do wymiany doświadczeń i myśli dla osób zaangażowanych w kreowanie polskiej kultury konwentowej, zarówno koordynatorów wydarzeń, jak i osób zajmujących się drobnymi wycinkami w zespołach organizacyjnych. W programie – który zostanie opublikowany wkrótce – znajdą się warsztaty (pisania notek prasowych, występowania przed kamerą), panele z udziałem specjalistów (dyskusja o tworzeniu i finansowaniu małych imprez), otwarte dyskusje i sesje pytań do ekspertów (o organizowaniu konkursów cosplay, odpowiedzialności prawnej organizatorów).

Ważnym elementem podnoszenia wiedzy uczestników jest tworzona na tę okazję publikacja KONteksty, zawierająca poszerzoną wiedzę szkoleniową o poszczególnych elementach organizacji wydarzeń kulturalnych. Jest ona już dostępna do kupienia w przedsprzedaży oraz na samej imprezie w cenie 10 zł.

Organizatorami wydarzenia są wrocławskie instytucje kultury - Centrum Kultury „Zamek” oraz Dolnośląska Biblioteka Publiczna przy wsparciu Związku Stowarzyszeń Fandom Polski. KONgres wspiera również Stowarzyszenie Druga Era z Poznania. Dzięki współpracy z Muzeum Miejskim Wrocławia oficjalne otwarcie imprezy 16 marca odbędzie się w Sali Wielkiej wrocławskiego Ratusza. W tym historycznym pomieszczeniu zorganizowana zostanie również debata na temat „Wpływu wolontariuszy na instytucje kultury”. Start o godzinie 18:00.

Wstęp na KONgres jest bezpłatny, organizatorzy jednak zachęcają do zakupienia akredytacji, które pozwalają na wcześniejszą rezerwację miejsc na wybranych punktach programu.

Więcej informacji na FB wydarzenia (https://www.facebook.com/kongresfantastyki/)

Akredytacje można kupić poprzez system biletyna.pl (https://biletyna.pl/event/KONgres-2018-Dolnoslaska-Biblioteka- Publiczna-im- Tadeusza-Mikulskiego- we-Wroclawiu- Wroclaw-e65836.html)

Gdy dowiedziałem się o kolekcji Mistrzowie Polskiej Fantastyki, uznałem ją za doskonałą okazję, by nadrobić swoje braki w polskiej literaturze fantasy. Od razu zamówiłem prenumeratę i z niecierpliwością czekałem na pierwszy tom. Okazało się, że w paczce przyszły od razu dwa, a ja zadowolony wziąłem się do czytania. Wstąpiłem tym samym do Midgaardu, czyli obcej planety przypominającej naszą Ziemię w dawnych czasach. Dziś jestem już po ostatnim, czwartym tomie sagi autorstwa Jarosława Grzędowicza, lecz chciałbym się jeszcze na chwilę zatrzymać w tym wspaniałym świecie, żeby nieco Wam o nim opowiedzieć. Ta recenzja rozpoczyna serię artykułów, poświęconych polskiej literaturze fantastycznej.

Powieść zrobiła na mnie dobre pierwsze wrażenie. Jej początek wrzuca nas w wydarzenia będące skutkiem poprzedniej wyprawy naukowców na odległą planetę. Wszystko dzieje się bardzo szybko. Start w kosmos, wybuchowe lądowanie i walka z nienaturalnie zwinnym przeciwnikiem. Dostajemy przy tym mnóstwo informacji, które właściwie na razie nic nam nie mówią, a wszystko okaże się dopiero w swoim czasie. Podoba mi się tak wymagające podejście do czytelnika.
W tym chaosie poznajemy Vuko Drakkainena lub Ulfa Nitj’sefni w mowie Wybrzeża Żagli , czyli głównego bohatera. Ten człowiek naprawdę da się lubić. Jego proste, techniczne podejście do życia i powierzonej mu misji sprawiło, że natychmiast zostałem jego fanem. Jeżeli zaś chodzi o sam cel wyprawy, to jest nim odnalezienie i ewakuacja członków ekipy badawczej z tej odległej planety. Sprawa niby wydaje się nietrudna, zwłaszcza, że nasz zwiadowca przed misją uzyskał doskonałe przeszkolenie szpiegowskie i bojowe oraz nabył umiejętności przetrwania w skrajnie trudnych warunkach. Otóż niestety wszystko się trochę skomplikowało, a to za sprawką magii.

Fabuła jest przejrzysta i dąży do klasycznej walki dobra ze złem. Widzimy ją jednak z innej niż zwykle perspektywy. Prowadzi nas przez nią w większości pierwszoosobowa narracja z punktu widzenia wspomnianego powyżej Vuko, czyli człowieka pochodzącego z nowoczesnego społeczeństwa, pełnego reguł, zakazów i wszechobecnej technologii. Jest on utalentowany w wielu dziedzinach i posiada wiedzę wykraczającą poza rozumienie większości z nas, a co dopiero zacofanych mieszkańców Midgaardu. Nic więc dziwnego, że klasyczne wątki fantasy wydają się być czymś odległym, dziwnym, a nawet śmiesznym skoro opowiada nam o nich mieszkaniec Ziemi, znający jedynie naukowe wyjaśnienie otaczającego go świata. Uważam, że jest to duży plus tej powieści. Takie rozwiązanie nadaje jej realizmu. Koniec z bohaterami, którzy wkraczając w fantastyczną krainę, z biegu stają się  pompatycznymi wyznawcami jej nadnaturalnych właściwości. Oprócz Vuko, swoją historię opowiada nam równolegle Terkej Tendżaruk, który pochodzi z cesarskiej rodziny w Midgaardzie. Mamy więc dla kontrastu spojrzenie na świat od strony jej mieszkańca. Daje to nam lepsze rozeznanie w sytuacji, a sama historia młodego księcia czasem bywa nawet ciekawsza od głównego wątku. Istnieje jeszcze trzecioosobowa narracja, która prawie dosłownie „włącza się”, gdy Ulf aktywuje cyfrala. Jest to sztucznie wyhodowany pasożyt, który wszczepiony w jego ciało, podnosi jego umiejętności tworząc z niego nadczłowieka. Ten zabieg narracyjny również jest pewnym urozmaiceniem, chociaż z początku trudno było mi się przyzwyczaić do tej nagłej zmiany.

Dynamika akcji drastycznie spada w drugim tomie, który poświęcony jest głównie Tendżarukowi i jego podróży. Główny wątek, który prowadzi Vuko, prawie nie porusza się do przodu, co niestety przyjąłem z lekkim zniecierpliwieniem. Mimo wszystko wyjaśniają się pewne ważne kwestie, które dają podłoże przyszłym wydarzeniom. Od tej pory akcja zaczyna się powoli rozpędzać, by dać nam ostateczny, popisowy finał.

Bohaterowie główni jak i poboczni są dobrze przemyślani. Poza Ulfem i młodym księciem poznajemy kilku miejscowych oraz wspomnianych już wcześniej naukowców. Każdy z nich kieruje się własnym rozumem i uczuciami, a nie jakąś niezrozumiałą potrzebą bycia herosem.

Plusami tej sagi są dla mnie więc jej bohaterowie, świat Midgaardu przedstawiony w oryginalny sposób oraz ciekawe elementy akcji, a zwłaszcza walki, która momentami zapiera dech w piersi i z pewnością dobrze wyglądałaby na dużym ekranie. Do minusów zaliczyłbym wspomniane wcześniej zwolnienie tempa w drugim tomie, oraz wiele podobieństw głównego bohatera do innych znanych w fantastyce postaci, chociaż tego trudno jest w dzisiejszych czasach uniknąć.

Polecam wszystkim, którzy lubią klasyczną fantastykę, jako niecodzienną, lecz wcale nie tak odległą odskocznię od pewnych zarysowanych już standardów. Pozycja również dla tych, którzy lubią oddać się chwili refleksji nad światem w akompaniamencie efektownych scen walki.

Jakiś czas temu na naszym portalu pojawiło się top 10 postaci fantastycznych, gdzie na podium pojawiły się istoty obdarzone nieskazitelnym pięknem, nadzwyczajnym intelektem i niespotykaną siłą. Niestety jak to bywa w tego typu klasyfikacjach, zabrakło stworzeń, które nie posiadają tychże cech, a potrafią być równie interesujące. Ten ranking powstał z myślą właśnie o tych niegrzeszących urodą.

10. Troll

Nasze top 10 otwiera wielki i brzydki troll. Ten humanoidalny potwór pochodzi z mitologii nordyckiej. Ma twardą skórę z mnóstwem wrzodów i zgrubień. Chodzi zgarbiony, a z jego barków wyrasta zdeformowana głowa. Warto również dodać, że obrzydliwie śmierdzi. Trolle hobbystycznie wyżerają bydło z należących do ludzi pastwisk. Szczególnie narażone są na to owieczki pasące się na górskich halach.

9. Ghul

Na dziewiątym miejscu mamy najsławniejszego fantastycznego trupojada na świecie. Wywodzi się on z wierzeń arabskich, lecz na dobre przyjął się również na naszych polskich cmentarzach. Jest podobnie zdeformowany i garbaty jak jego poprzednik. Często przedstawia się go również jako kosmatego. Ma obleśną szczękę z ostrymi zębami i długi język do wylizywania szpiku. Przyjemniaczek na co dzień ucztuje wśród ludzkich zwłok.

8. Gremlin

Ten mały potworek wygląda jak obrzydliwa wersja skrzata. Ma łuskowate, zrogowaciałe ciało oraz nieproporcjonalnie dużą głowę, z której wyrastają jeszcze większe, błoniaste uszy. W filmowej wersji dużo się uśmiecha, ale raczej nie dodaje mu to uroku.

7. Charybda

Mityczna córka Gai i Posejdona. Naraziła się Zeusowi, przez co ten zmienił ją w morskiego potwora. Niestety od tej pory raczej nie miewa zbyt wielu adoratorów, a nawet jeśliby się jakiś trafił, to skończyłby prawdopodobnie w jej brzuszku. Charybda w większości znajduje się pod wodą, więc jej dokładny opis jest raczej skąpy. Podobno ma płetwy na rękach i nogach. Pewne jest natomiast, że tworzy potężny wir, po środku którego wystaje jej okropna szczęka. Przypomina to trochę Sarlacca z Gwiezdnych Wojen.

6. Zombie

Co tu dużo mówić? Zombie jaki jest, wszyscy wiedzą. Gnijące kawałki ciała, które walają się po ziemi, nie przypominają raczej nic przyjemnego. Tym co nie każdy może wiedzieć jest to, że ten umarlak wywodzi się z religii voodoo. To pasuje do pierwszej fantastycznej wersji, jakoby zombie miał ożywiać mag znający się w sztuce nekromancji. W dzisiejszych czasach dominuje raczej wariant, w którym zombie powstają z ludzi zarażonych jakimś nieznanym wirusem. Występują głównie w światach postapokaliptycznych.

5. Cyklop

Cyklop niewiele różni się od ludzi. Właściwie tylko jedna sprawa rzuca nam się w oczy… Jest ona jednak na tyle poważna, że nie mogliśmy przejść obok niej obojętnie. Jednooki nie należy do piękności, a pochodzi on z mitologii greckiej.

4. Ćmuch

Jeżeli ropucha jest synonimem brzydoty, to czym będzie ćmuch? Ten przerośnięty płaz jest wśród żab mniej więcej tym, czym wśród ludzi jest troll. Nic więc dziwnego, że okupuje tak wysokie miejsce w naszym rankingu. Pochodzi z bestiariusza słowiańskiego.

3. Zmora

Na trzecim miejscu podium w tych zawodach stanęła zmora. Ta wysuszona kobieca postać jest uosobieniem ludzkich lęków i chyba nikt nie chciałby jej spotkać. Również jest przykładem z naszych rodzimych wierzeń

2. Poroniec

Z jakiegoś powodu to właśnie istoty ze słowiańskich wierzeń okupują najwyższe miejsca w naszym rankingu. Poroniec jest dokładnie tym, na co wskazuje jego nazwa. Nienarodzone i przedwcześnie zmarłe dzieci, które stają się demonami, to jeden z najbardziej strasznych widoków, który potrafimy sobie wyobrazić. Ciężko tu mówić o jakimkolwiek pięknie.

1. Strzyga

Nadszedł czas na naszą miss. Przepis na pierwsze miejsce jest prosty. Najpierw połączmy ze sobą ghula i trolla.  Potem dodajmy do tego głowę alliena. Nie możemy zapomnieć, że nasza postać jest kobietą. Posadźmy więc na tej głowie busz wysuszonych kłaków. Na koniec, żeby nie było zbyt miło, zaopatrzmy naszą postać w apetyt wampira. Strzyga jest już gotowa i lepiej jest nie znaleźć się w jej towarzystwie.

Tak właśnie według nas plasuje się top 10 najbrzydszych postaci fantastycznych. Podczas tworzenia tego rankingu zdania były bardzo podzielone. Znacznie łatwiej jest oceniać te lepsze cechy. Okazuje się, że o ile pojęcie piękna jest dla wszystkich mniej więcej podobne, tak pojęcie brzydoty ma już znacznie większy rozstrzał. Ciężko to jednak zauważyć dopóki samemu się nie spróbuje.

A jakie stworzenie jest najbrzydsze według Was? Czy będzie to któreś z wymienionych powyżej, czy może zupełnie inne? Napiszcie w komentarzu poniżej lub na facebook'u!

26 kwietnia 2018 roku swoją premierę w polskich kinach miał najnowszy film Marvela- „Avengers: Wojna bez granic”. Jest to pozycja znana i wyczekiwana przez fanów przygód superbohaterów. Przedstawia ona historię wielkiej, kosmicznej jatki z udziałem większości uniwersów Marvela.

Ogromnym plusem jest właśnie pomieszanie wielu bohaterów znanych z różnych światów. Oglądanie Strażników Galaktyki walczących u boku Iron Mana stanowiło dla mnie nie lada gratkę. Co najważniejsze, nie było to wrzucenie losowych postaci bez składu do filmu, lecz stanowiło logiczny ciąg zdarzeń.

Na kolejną pochwałę zasługuje wielkie spectrum emocji, jakie pojawiały się w filmie. Strażnicy Galaktyki, Tony Stark czy Peter Parker dbali o humor, a Kapitan Ameryka czy Doktor Strange wprowadzali do fabuły powagę. Dzięki temu „Avengers…” potrafiło rozbawić widza oraz wycisnąć łzy z oczu.

Kolejnym plusem była wartka akcja, którą uzyskano dzięki wprowadzeniu przeskoków pomiędzy światami. Wątki przeplatały się, co pozwoliło nacieszyć oczy każdym z uniwersów. Akcja nie skupiała się na żadnym z nich zbyt długo, dzięki czemu z przyjemnością wyczekiwało się kolejnych wydarzeń.

Efekty specjalne nie stanowiły raczej zaskoczenia dla miłośników filmów Marvela. Jednak wiele z nich zasługuje na brawa. Perełkami było ukazanie efektu działania Kamieni Nieskończoności czy też końcowa bitwa w Wakandzie.

Jedynym minusem, a zarazem plusem, była dla mnie końcówka filmu. To, co mnie w niej ucieszyło, to przede wszystkim duża nieprzewidywalność. Niestety, samo zakończenie pozostało otwarte i wymusza na nas oczekiwanie na kolejną część.

Niestety, mimo wielu zalet, „Avengers: Wojna bez granic” nie stanowi dla mnie filmowej perełki. Jest to kolejna część przygód superbohaterów zrobiona w dobry sposób. Zdecydowanie polecam ją fanom dzieł Marvela, ale sama chyba nie sięgnę po nią kolejny raz.