Szła ciemnym lasem, a nad jej głową połyskiwała gwiaździsta płachta. Noc była niezwykle cicha. Nie wiedzieć czemu, w jednej chwili, krew w jej żyłach zaczęła płynąć szybciej, a oddech przyspieszył. Szukała jakiejkolwiek drogi ucieczki. Kiedy wybiegła zza zakrętu jej oczom ukazała się ogromna sowa trzymająca w dziobie stary zegar z kukułką. Gałąź, na której siedziała uginała się pod jej ciężarem. W pewnym momencie ptaszysko wypuściło swój łup i zaczęło donośnie hukać. Po raz kolejny ujrzała błękitne oczy.
Zerwała się ze snu, gdy telefon na stole zadźwięczał metalicznym sygnałem. Nie otwierając oczu sięgnęła po słuchawkę.
– Halo, kto mówi? - zapytała niewyraźnie próbując wyrównać oddech.
– Layla, dlaczego jeszcze nie ma cię w pracy? Pojawisz się dzisiaj? - odezwał się głos po drugiej stronie.
– Mark? Czemu pytasz? - zdziwiła się otwierając powoli oczy. Popatrzyła na zegarek - Niech to szlag! Daj mi piętnaście minut, zjawię się w biurze najszybciej jak to możliwe - powiedziała wyskakując z łóżka.
Zgarnęła ubrania z krzesła i szybko je na siebie zarzuciła. W pośpiechu wybiegła z domu, modląc się, by czekała na nią taksówka. „Co za pech! Jeszcze tego brakowało. Nie dość, że ostatnio w pracy i tak jestem ledwie żywa, to jeszcze się spóźniam. To pewnie wina tego przeklętego budzika. Nie zadzwonił, mimo że nastawiłam go jak każdej nocy.”- pomyślała ze złością.
Wbiegając do budynku wpadła na swojego szefa.
– Layla, jesteś pewna, że nic ci nie jest? Nigdy się nie spóźniałaś. Może chcesz zrobić sobie parę dni wolnego?
– Nie, naprawdę, wszystko jest w porządku. To wina budzika, pewnie zapomniałam go nastawić poprzedniego wieczora - odpowiedziała.
– Posłuchaj mnie, zauważyłem, że coś jest nie w porządku. Może powinnaś trochę przystopować i wyjechać na wakacje? Zrobić coś dla siebie? - zapytał z wyraźną troską w głosie.
– Mark, uwierz mi, wszystko jest dobrze. Nie potrzebuję wakacji. Obiecuję, że od jutra bardziej przyłożę się do swoich obowiązków - zapewniła Layla.
– Jak chcesz. W takim razie przejrzyj, proszę, dokumenty, które ci podrzuciłem - powiedział z rezygnacją.
Dziewczyna usiadła za biurkiem i szybko zabrała się do pracy. Jednak natrętne myśli nie dawały jej spokoju. Jej szef miał rację, powinna wziąć się w garść, bo tylko opóźniała zlecenia. To wszystko przez te przeklęte sny, które nie pozwalały jej normalnie spać. Przez nie była rozkojarzona i nieobecna. Nie miała pojęcia skąd mogły się brać. Nigdy jej się to nie zdarzało. Problemy ze snem dotyczyły wielu ludzi, ale nie jej. Co się z nią działo? To nie mogło się powtórzyć. Musiała zrobić wszystko, by odzyskać normalny sen.
– Layla, znów gdzieś odpłynęłaś - wyrwał ją z zadumy Kirk - Ostatnio często ci się to zdarza.
– Oh, tak, ja tylko, zamyśliłam się nad czymś - odrzekła dziewczyna.
– Może chcesz o tym porozmawiać? - zapytał.
– Nie, to nic takiego - odpowiedziała z uśmiechem Layla.
– Dobra, nie zawracam ci już głowy. Miałem tylko przekazać, że Mark wysłał ci mailem parę tekstów do przerobienia – rzucił Kirk powoli odchodząc.
Dziewczyna nie mogła wyjść z szoku. Nie dała po sobie tego poznać, lecz czuła się fatalnie. Znów była nieobecna i po raz kolejny została przyłapana. To musiało się skończyć. Nie mogła pozwolić sobie na popadanie w taki stan. Zawsze była obowiązkowa, wszystko robiła na czas, a często też kończyła przed terminem. Chciała być najlepsza w tym co robi. To dawało jej możliwość oderwania się od problemów, gdy życie stanęło do góry nogami. Praca pozwalała jej utrzymywać się na dobrym poziomie i choć na chwilę zapomnieć o samotności. Od dawna nie miała w swoim życiu osoby, którą mogła pokochać. Strata rodziców odcisnęła na niej piętno. Jednakże najgorzej wspomina pobyt w domu dziecka. Nie bez powodu postanowiła tak szybko się usamodzielnić. Do dziś pamięta tą salę pełną dzieci. Za dnia wypełniona zabawą, wieczorami smutkiem. Pokoje pełne łóżek. Każde skrywało pod kołdrą inną smutną historię. Nie wszystkie dzieci, które znalazły się w tym miejscu były sierotami od niemowlęcia, jak ona. Duża część wychowanków domu dziecka straciła rodziców będąc w wieku przedszkolnym czy szkolnym. To ich płacz było słychać najgłośniej. Jeszcze niewyleczone rany otwierały się każdej nocy, by tuż nad ranem znów się zagoić. Layla chyba bardziej niż swój ból odczuwała łzy kolegów. Pragnęła im pomóc, lecz sama potrzebowała miłości. Nie można w końcu dzielić się tym czego się nie ma. Opiekunki robiły co w ich mocy, by choć trochę ułatwić dzieciom powrót do normalnego życia. Niektórym to pomagało, lecz były i takie, które zupełnie nie potrafiły pozbierać się po stracie. Takie odsyłano na terapię. Jeśli nawet to nie pomagało nazywano ich „straceńcami”. Wiadomo było, że żadna z rodzin nie będzie chciała zaadoptować takiego dziecka, więc czekało ono na pełnoletniość w tym miejscu. Dziewczyna nie należała wprawdzie do skazanych na dom dziecka jednak nigdy nikt nie zainteresował się przygarnięciem jej. Właśnie dlatego z nadzieją wyczekiwała dnia, w którym będzie mogła opuścić te mury i pójść swoją drogą, jakkolwiek wyboista by nie była. Żadne przeszkody nie były już dla niej straszne. Wiedziała, że od tej chwili będzie mogła zrobić ze swoim życiem co tylko zechce i poniesie za nie pełną odpowiedzialność. Wiedziała, że to będzie początek czegoś nowego.
Nim się obejrzała zaczęło się ściemniać, a przed nią walało się tak samo dużo papierów, ile na początku dnia. Postanowiła szybko przejrzeć stertę i skończyć pracę na dziś. Nie byłaby w stanie zrobić już nic więcej. Natłok myśli nie pozwolił jej się skoncentrować.
Wieczorem, gdy znów znalazła się w swoim mieszkaniu, postanowiła zrobić wszystko, by tej nocy nie przeżyć przykrych niespodzianek. Zaparzyła sobie specjalną mieszankę ziół na uspokojenie. Wypiła napar jednym haustem i poszła wziąć długi, rozgrzewający prysznic. Ciepło wody zmywało z niej zmęczenie, a niespokojne myśli oddalały się bezpowrotnie. Po wyjściu z kabiny czuła się niezwykle zrelaksowana. Całe ciało posmarowała kojącym balsamem. Już dawno nie czuła się tak dobrze. Ubrała na siebie ulubioną, świeżą koszulkę. Zanim udała się do łóżka wymieniła baterie w budziku i ustawiła go na odpowiednią godzinę, kilkukrotnie upewniając się, że działa jak należy. Siedząc na łóżku oddała się półgodzinnej medytacji. Uciekała myślami do pięknych krain, zielonych dolin, ośnieżonych szczytów górskich. Jej myśli płynęły błękitnym strumieniem wśród śpiewu ptaków, a ciało wiotczało z każdą chwilą coraz bardziej. Kiedy czuła się już wystarczająco wyciszona, położyła się i zamknęła oczy. Sen spłynął na nią natychmiast.
W dniach 16- 18 września 2016 roku, cały Toruń zaroił się od fantastycznych strojów, kolorowych peruk i bardzo pozytywnych ludzi. Wszyscy oni przybyli na Copernicon- Festiwal Gier i Fantastyki!
lepiej mogli pokazać swoje umiejętności. Nowością dla nas był także Wielki Bal Cosplayowy, na którym niezwykłe przebrania grały pierwsze skrzypce. Nie moglibyśmy nie wspomnieć również Parady Cosplay, w czasie której postaci z anime, filmów, seriali i gier spacerowały przez ulice Torunia wzbudzając podziw mieszkańców.
Copernicon odbywał się w kilku budynkach rozrzuconych w okolicach rynku. Choć z początku mogło wydawać się to mało komfortowe, to jednak konwent dzięki takiemu rozwiązaniu umożliwił uczestnikom zwiedzenie miasta i niezwykle klimatycznych miejsc. Szczególnie Dworu Artusa, który jest przepięknym, zabytkowym budynkiem, jakby wyjętym z fantastycznych powieści. Na uczestników czekały także robiące niesamowite wrażenie pokazy ognia odbywające się przy ruinach zamku. Klimat miasta zdecydowanie dodał nutkę wyjątkowości do tego wydarzenia, które i tak było godne najszczerszego polecenia.
W fantastyce, od zawsze, pojawiały się różne przedmioty mające zabójcze właściwości. Dzielni wojownicy uzbrojeni są w ostre miecze, zwinne elfy trzymają na ramieniu precyzyjne łuki. Przez ręce, łapy… odnóża fantastycznych osobliwości przewijają się niezliczone rodzaje broni. Jednak, rzeczy te, stworzono z myślą o walce i w takiej postaci funkcjonują również w realnym świecie. Bardzo popularny w fantasy jest także obszerny ekwipunek łowców wampirów. Nikogo nie zaskakują śmiercionośne krzyże, srebrne kule czy osinowe kołki. Podobnie jest w świecie magii, gdzie zniszczenie sieją różdżki. Wielcy magowie rzucają na siebie potężne zaklęcia w celu unicestwienia przeciwnika, a Avada Kedavra przetacza się nad ich głowami.
Idąc tropem notesów, nie mogę nie wspomnieć o Dzienniku Toma Riddle’a, który uprzykrza życie bohaterom drugiej części Harry’ego Potter’a. Już od początku wydaje się być przedmiotem podejrzanym, gdyż prowadzi dialog z osobą, która akurat z niego korzysta. Niby nic dziwnego, w końcu to świat magii. Jakby nie patrzeć, mapa Huncwotów też dawała odpowiedzi osobom, które na nią trafiły. Jednak jest różnica między żartobliwymi zdaniami, a świadomą rozmową. Dodatkowo, dziennik potrafił zawładnąć umysłem posiadacza i zaprowadzić go wprost w szczęki śmierci… lub Bazyliszka.
